Sadece Ben Mi? Şiiri - Sancar Can

Yalnızca bana mı oluyor, bu tükenmişlik, bu boşunalık, bu anlamsızlık bulantıları? Yalnızca ben mi saklıyorum benliğimin acılarını dudaklarımda ya da bu satır aralarında… Ya da aslında bağırmak mı istiyorum anlaşılmayan şeyleri. Anlaşılmayan ne vardı oysa… Her şey apaçık ortadayken hayat, neden kapkara bir alınyazısı? Hayır, her şey ben gibi büyük bir bilmece mi bir türlü çözemediğim?

Yalnızca benim mi zihnimin kıvrımlarında dolaşıyor susmak bilmeyen birinin ağdalı sözcükleri… Durmadan içinde konuşup duran, kendini aşağılayan, yargılayan, zaman akıp giderken zamana yetişemeyen, her şeyi eksik bıraktığını hisseden, yaptıklarıyla yetinmeyen… Bir ben miyim? Bir ben miyim bu sefil, acınası yalnız? Her seferinde kendi sürgününde aynı duygularla doğan bir zavallı olmak… Bir ben miyim bu zavallı?

Kendi elleriyle kaderini var eden ama yarattığı kaderi beğenmeyip bu kaderi yeni baştan çizecek gücü olmayan bir tek ben miyim? Peki, nereye, kime, hangi zamana doğru? Ölüme kadar sürmeyecek sonu olmayan bir hayatı mı yaşıyorum? Bu da mı apaçık ortada?

Her yanımı kuşatıp beni boğan bir sıradanlık… Gün doğuyor, zaman akıyor, gecenin kirli kollarına kanıyor ve gözlerimi kapamadan “Yarın yeni bir gün, her şeyi unut ve yepyeni bir olarak doğ” diyorum kendi kendime. Ama birbirinin içinde aynısından doğan matruşkalar gibi her yeni gün… Her şey aynı, her şey… Değişecek, eprimiş, pörsümüş ne varsa yok edececeğim diyorum. Bir ben miyim tüm alışılmışlığın kurbanı olan.

Lütfen “Yalnız değilsin…” desenize bana…