Gök çökmüş, deniz sızlıyor,
mavi bile yorulmuş benden.
Rüzgar delirmiş, gemi sessiz,
tuz değil, bensizlik kabuk bağlamış üstüme.
Bir fener vardı uzakta, söndü.
Işık değilmiş, hatıralarmış yanan.
Artık ne dalga çağırıyor beni,
ne kıyı geri istiyor.
Sadece ben,
kendi gölgemi omuzlayıp
bir rüyanın enkazından geçiyorum.
Kayıt Tarihi : 3.11.2025 02:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
ilişkiler, inanç, kimlik. O “bensizlik” hali aslında bir kayıp değil, bir çözülme. Deniz burada hem dış dünya hem de bilinçaltı. Kişi, kendi içindeki tufanı yaşarken yönünü, sesini ve aidiyetini yitiriyor. Fenerin sönmesi, umudun ya da bir başkasının ışığının kayboluşu.
“Bensizlik kabuk bağlamış üstüme” demek, acıyı dile değil bedene yazmak gibi.
Derin, yalın ve sarsıcı.
Uzun zamandır bu kadar sahici, bu kadar yaşanmışlık kokan bir şiir okumamıştım.
TÜM YORUMLAR (1)