Bir ney hüzzamında, ruhum uzaklara gider hep…
Çağırır ta uzaklardan, sevgi kokusuyla renklerin cümbüşü…
Ruh bir arı gibi sarhoş olur, aşık olur bu kokuya…
Hüzzam yerini, aşk tınılı lezzete bırakır sonra…
Aslında çağıran hayat özü olan ‘’Tİ’’ dir bizleri…
Ruhun ayakları toprakta iz bırakmadan yürür usulca…
Rüyada yanına varır, terennüm edilenin…
Bir buse kondurur ta can evinin gönül zerresine…
Ben geldim der, hey can…
Bir demet gül bırakacaktım, ama güller bahçesi nefesi kondurdum canına…
Ruhlar gezer, gecenin kör karanlığında…
Gözleri yoktur ruhların, onlar karanlığın karanlığında görür aydınlığı…
Ne garib değil mi…
Karanlığın, karanlığında aydınlığı görmek…
İşte hakikat yolculuğu böyle olur canlarda…
Bir miraç gibi, bir ilahi yükseliş olur, ama sadece AŞK’a…
Emrah Bekci 2Kayıt Tarihi : 31.10.2013 03:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!