Sadece Ahmet Şiirleri - Şair Sadece Ahmet

Yakacağım bu gece bu kalbi
salacağım derde en şahanesinden
sakın sorma neden içtiğimi
aşığa dert sorulmaz ab'ı hayat bulur bade den

elbette ağlarım bende,bitmezmi bu sevdamsı savaş

Hoş geldin ölüm
Gel artık gel de bitsin bu zulüm
Tamda yorulmuşken kovalamaktan hayatı
Gel benim sevdalım,kara meleğim

gel artık vaadine inandığım

Ne göze alabildim,ne de gözümü alabildim bakakaldım arkandan gidişine ecelim olacaksın biliyorum ama ben seni hala seviyorum Ne gözlerine bakabildim ne konuşabildim inanamadım sevmiyorum deyişine ne dur diyebildim ne de suçlayabildim sığındım sarhoşluğun gölgesine Tikayede bir adam bir kadın birde aşk vardı ne de güzel yakışıyorlardı birbirine ayrılık yoktu hercainin mor menekşesine aşk bitti,kadın gitti,adam yitti yine Tutunmadan bişeylere hayatın anlamı var mıydı yanlış mı öğretmişlerdi bize yoksa erkekler ağlarmıydı şimdi bir adam bir ayrılık birde yas vardı birde bitiremediğim bu şiir ömrüme kar kaldı

Tamda hayatın bir ucundan tutmuşken ben
şimdi senden vazmı geçmeli
bu masal bitti geçeğe gerimi dönmeli
çokmu fazlaydın yoksa ben mi az kaldım
hayatın amacı sendin yokluğunda eksik kaldım

Ben seni kocaman bir yürekle sevdim.
Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören.
Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime
Bir başka yerde olamazdın zaten. Sen benim en değerli yerimde,
yüreğimde olmalıydın,orada kalmalıydın.

Daha bir güzel dünya şimdi
gözlerim seninle parlıyor
kabına sığmıyor aşkım
gülmek geliyor içimde delice
koşmak sokaklarda,
tanıdık tanımadık herkesi selamlamak istiyorum

sen yine çocuklarınla
sen yine kocanla
sen masalsı rüyanda
ben kasvetli dünyamda olacağım
ve sensiz yaşamaya alışacağım

Çünküsü yok,aslında bir sebepte yoktu seni sevmeme
utangaç bir gecede,ayağım kayıp düştüm ben bu aşka
dışarda yağmurlar vardı,dövüyorlardı penceremi.
o gecenin çıldırtan yanlızlığında ay ışığı sanmıştım seni
parlıyordun en masum halinle,ışıl ışıl karşımda
belkide tadıydı aklımda kalan öpücüğün sol dudağımda

Ayrılığın nağmesini duydunuzmu?
önce ruhunu esir alır insanın
sonra benliğini kaybedersin
inlersin sesin karışır nağmelere
sonra anlayıverirsin inleyen de sen nağmelerde sen

İnsanlar ölmesin
ölmesin martılar
huzuru kaçmasın kuşların
sonsuza varmadan ihtirasla yaşam
ve dünya düşmeden bencilliğin pençesine
ve silahlara kalmadan tutsak