Sadece Şiiri - Zafer Demirel

güneş kadar özgürdü

çağlayan bir dereydi

serçe misali kafesde

nefesini izledim karanlıkta

kadere inattı dokunuşları

aldırmadı düşünmedi kafes demirlerini

nemlenmişti gamzeleri

aldırmadı yaşadı

kelimeler ile savaştı

rüyalarını anlattı durdu

dokunabildiğimi gördüm

ateşlerde su gibi idi

ormanlarda tek yaprak

şifa veren toprak

terleyen avuçlarımdı

gök kuşağının sonundaki altın küp

rüzgarın tersine uçurtma uçurur

vaha misali çölde yalnızdı

kılıçlar kuşanmış bir asker

zırhına ok saplandı

düşecek sandım yarası ağır

direndi direndi karanlığa

ve bir şarap kadehteki

zaten sarhoştu tamamı sarsıldı...