Sade'ce Şiiri - Adnan Şahin 2

SADE’CE

Yüreğim;
yaralı bir,
minik kuş şimdi,
yaralı ve üşüyor,
kuytu bir yerde,
karanlıkta ve yalnız,
öylece duruyor,
minik kuş.

Ayaklarının üstünde bile,
taşıyamaz olmuş,
bedenini.
Toprağın soğuğunu,
içine çekerek,
duruyor öylece,
minik kuş.
başı kanatlarının arasında,
sımsıkı
kapatmış gözlerini,
kıpırtısız,
üşüyor sadece.
Öyle bir boşlukta ki;
sanki bir noktada,
yerçekimi tanımaksızın,
ne aşağı,
ne yukarı,
ne de sağa sola,
öylece askıda.

Ve rüzgar,
iliklerine işleyerek,
esiyor,
hiç acımadan.

Ne olmuştu da?
Nasıl varmıştı bu sona?
Düşünemiyor,
düşünmek bile istemiyordu,
bundan sonra.

Sadece bekliyor,
minik kuş,
bir saniye,
sonrasından,
hiçbir şey,
beklemeksizin,
bekliyor sadece.
Yarası kanıyor,
toprakla,
bedeninin,
arasına,
tek sıcak olan kanı,
kanadıkça mı
donmuyor ne?
Sessizlik,
karanlık
ve nokta boşluk
ve acımasız rüzgar
ve de minik kuş
yalnızdılar.

Minik kuşum;
yaralı yüreğim benim,
ister miydin
böyle olmasını?
Fakat yıllar olmuştu,
istemeyi unutalı.

Minik kuştum ben!
Yitik kuş değil.
Açtım mı kanatlarımı,
yaylanıverdim mi,
güç alarak,
ayaklarımdan,
pırrr diye gökyüzüne,
dalıverdim mi maviliklere,
inatla,
dirençle,
çırparken kanatlarımı,
gücümün yettiğince,
varınca en yükseklere;
açıverince kanatlarımı,
süzüm, süzüm,
süzülürken,
bulutlara karışarak,
başımı uzatıp aşağılara,
seyrederdim yeryüzünü,
bedenim bir sağa, bir sola.
Minik kuştum ben!
Yitik kuş değil.

Üşümemde öyle arttı ki,
karanlık daha mı
karanlık ne?
Rüzgar sus artık,
ısıtamıyor kanatlarım,
yapayalnız başımı.
kanım da durdu mu ne?
kanım donduruyor artık,
umutsuz bedenimi.

Nerdesin ey sevgili?
gelsen bulsan beni,
bulsan bu
kuytu karanlıkta,
kanatlarını örtsen bedenime,
ısıtsan sıcaklığınla.

Öylece bekliyor,
minik kuş;
Sevgilisi minik kuş,
gelse diye,
gelse de,
ortak olsa diye,
üşümesine karanlığa,
ve rüzgara,
ortak olsun diye,
bekliyor sade’ce,
minik kuş;
yüreğim.

9.Nisan.98