Dokunup Gidenler Şiiri - Ceyhun Çevik

birine değil,
bir âna bağlı kaldım.
tenin ısındığı, gözün güldüğü
ve yüreğin inandığı o kısacık kırağıya.

insanlar geldi,
ellerinde vaatler,
gözlerinde kaçışlar…
her biri bir başka yokluğun habercisiydi.

sevgi dediler,
oysa ben,
acıyan yerimden tanıdım onu.
çünkü kim dokunduysa içime,
bir parçamı alıp gitti.

şimdi ne bir elde huzur,
ne bir yüzde güven var.
yalnız anılar—
ihanet etmeyen,
gölgesini bile terk etmeyen
tek yoldaşım.

anılarla konuşurum geceleri,
bir zamanlar “biz” olan boşluğa fısıldayarak.
çünkü artık bilirim:
sadakat, yaşayanlara ağır gelir;
ölmüş zamanlara ise yaraşır.