Sadakat Akif'in Yanında Şimdi

-Muhsin Başkan'a-
Mart İki Bin Dokuz… Meçhul bir zaman;
Keş dağında güneş battı gül soldu.
Savruldu külleri yanan közlerin.
Gözlerden sicim sicim yaş aktı.
Oysa yeni yetme taze başaktı.
Büyükçe and içmiş nadastan sonra,
Kıraç topraklarda büyümek için.
İçine kor düştü, üşüdü karda!
Darda bırakmasın Rabbim el aman;
Mart İki Bin Dokuz… Meçhul bir zaman…

Uykuya veda ettik üç gece,
Tam üç gün, üç gece bekledik durduk.
Umutlar kar altında eridi…
Keş dağları boydan boya kar ve sis.
Elimizden bir şey gelmedi Reis!
Yapamadık bir şey duadan başka.
Keşke biz olsaydık senin yerinde,
Derinde de olsa dalmalıydık ya…
Kelimeler tutsak, esir her hece.
Uykuya veda ettik üç gece…

Hakikat tecelli edecek er geç,
Bulunsa ne olur fail-i meçhul?
Meçhulün sen varken anlamı olur.
Ne olur ağlama deme boşuna.
Hem reçeteyi ben yazmadım ki…
Ağlamak ilacım bil bundan sonra,
Yürek dağlayana kadar ağlamak!
Sağlamak mümkün mü Büyük Birliği?
Boşa deme Reis, geç bunları geç!
Hakikat tecelli edecek er geç…

Sadakat Akif’in yanında şimdi,
Varsa bildiğimiz bir tek hakikat;
Güzel hasletleri gömdük toprağa.
Arta kalan bizim günahlarımız.
Gidenler unutuldu hep birer birer,
Kâr kalan vefa tek sermayesi.
Yiğitlik seninle girdi toprağa,
Mertliğin yerinde yeller esiyor.
Dualar âminsiz, niyetler bozuk
Sadakat Akif’in yanında şimdi…

İnan yokluğuna alışmak çok zor;
Gün önemli değil geçecek mevsim,
Bundan böyle her Mart üşüyeceğim.
Üşüdükçe seni düşüneceğim.
Kardelen çiçeğim açmadan soldu.
Yoldu güllerimi meçhul fırtına!
Nerden estiğini kestiremedim.
Susturmak imkansız deli gönlümü,
Her kar damlası içimde bir kor!
İnan yokluğuna alışmak çok zor;

Neden? Sorusuna cevap aramak;
Bu saatten sonra boşuna gayrı.
Ayrılık, hakiki vuslata gebe.
Muştulu gün sana bayram olsa da,
Bize firak her gün ey koca Reis!
Yarısı ızdırap bil bundan sonra;
Kalan ömrümüzün yarısı sarı.
Acıyla kavrulmak her gün üç öğün.
Şart oldu her gece gündüz ağlamak,
Bu saatten sonra boşuna gayrı,
Neden? Sorusuna cevap aramak…