Sadakat Şiiri - Seyit Ahmet Düzen

Gözlerime bak, en derine.
Kendine sor en dipte kaldığın anda.
Aslında ben senin bir gölgenim
Ne zaman sokağa çıksan
Bir köpek sadakatiyle, ardın sıra gelen.
Bazan korkuyorsun böyle olduğunda;
Ben önden yürüyorum.
Sadakatini sınıyorum
... ki sende bunun farkındasın.
En az benim kadar.

Soruyorsun’’bunca zaman neredeydin’’
Bir köpek ısırığı oturur içime.
Biliyorum, fark ediyorum
Defalarca ısırmıştın, inanmamıştım.
İnanmak istememiştim anlıyor musun.
Sen vahşice ısırdıkça
Ben köpek sadakatiyle insanca bağlandım.

Şimdi daha iyi anlıyorum.
Önden yürüdükçe ben takipte olan değildin.
Kaybettiğin, yitirdiğin duygularını görüyordun.
Gölge misali uzunca önüne serilmiş.
İşte bu özlemek: korktuğun
Açığa çıkmasını istemediğin zayıf yanın
Zaafından yararlandıkça takipte kaldın.
İmkansızdı bu...

Gururun böyle düşündükçe
Zayıflığını kapatmak için hep ısırdın.
Sanki gizli bağ vardı
Bizi kördüğüm bağlayan
Doğru bu ya ben senin bir gölgenim.