Sadak Şiiri - Erdal Topaç

Munis bir çocuktum,bir zamanlar.
Alnıma melekler,serin sular serperdi.
Gerçi kalbim, yarılıp temizlenmedi
lakin, uhdud ashabının neşesi de
yer etmezdi içimde.
Yarılıp çatlayanları gördükçe
sualleri sakladığım sadaktan
korktum çıkarmaktan.
Çünkü bilmek
bilmemekten ayırmaktı kendini.
Ayırmak olur muydu perdesiz
ve perde
utançsız olur muydu.

Yaslandım, eğrilerden çıkardığım doğruya.
Cehaletin verdiği cesaretle kurduğum yayı
ortasından bölmek için dünyayı
olanca kudretimle serbest bıraktım.
Dönüşsüz yollara saldım kendimi.
Sormaz olaydım.
Bilmeye kalkışmak
cesur bir cahilin marifetiymiş.

Her merhaba bir nedene bağlı, bir yağız yıkım.
Anılar nerede işe yarar, anladım.
Azm ile işlenmeye and içilmiş cinayetler
karalanmış günlüklerin,karalayan kalemlerin arasında
şiirin parıldayan kabzasını bırakmadım.
Çöller beni vahalardan ayrıksı
bir yol tutmaya icbar etse de
başındayım, şırıldayan pınarın
şiire kanmadım.

Ben dedim ki ufkuna yıldızlar serpilen
dostlukların eteğinde bir yığın mısra
insana doymayan arzın döşüne
gömülmüş bir define
bizimkisi.