Bir yaz günüydü.Sabahın alacakaranlığında gökyüzünü süsleyen yıldızlardan biri kayarak dünyaya inerken bir anda onu avuçlarımın içinde buldum.Uzayın derinliklerinden bana sevgi ve dostluklar getirdi.Kulaklarıma en güzel şiirleri ve şarkıları fısıldadı.
Beni ilahi bir atmosferin içine soktu.Yıllarca sıcaklığı ile gönlümü ve hayallerimi ısıttı.Bana umutlar vererek yalnızlığımı ve kimsesizliğimi unutturdu.
Bulutların semayı kapladığı soğuk bir kış gününde avuçlarımdaki sıcaklığın,içimdeki ferahlığın yavaş yavaş kaybolmaya başladığını farkettim.Avuçlarımda yıldız yerine eriyerek tükendiğini üzülerek gördüğüm bir kartopu ve ellerimde gözyaşlarımla birleşen ıslaklığı kalmıştı.Yorulmuştu dünyalı olmaktan.Üşümüştü.Usanmıştı kandan,gözyaşından,savaşlardan...Açlıktan,sefaletten bir deri bir kemik kalmış olan çucukların üzerine yağan bombalardan.
Evrenin sonsuzluğunda, özlemini çektiği o rakseden ışık böceklerinin huzurlu dünyasına;kendi dünyasına geri döndü.
Selim KayaKayıt Tarihi : 12.12.2018 13:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!