Saçma Sapan Sevdim Şiiri - Nilüfer Albayrak

Saçma sapan sevmişti oysa ben seni,
Öyle işte, saçma sapan.
Seni tanıdığım zaman ağaçları gördüm mesela,
Gökyüzü de maviymiş deniz ise berrak.
O da benim gibi ahmak işte…
Neyse doğayı karıştırmayalım da suyun da tadı varmış onu da anladım işte.
Bir de domatesli ekmek çok güzelmiş.
Güldüm şimdi şımarabilirsin adamım…
Kahve desen hiç sorma, sahiden sen kahveyi nasıl seversin orta mı, şekerli mi, yoksa sert mi?
Bak belki tanışsaydık sana uyabilirdim de,
Ama sen benim acı kahveme eşlik eder miydin bunu bilemedim işte.
Sahi senin mevsimlerin nasıl kış mı, hazan mı, yoksa ateş parçası mı?
Benim mevsimim senden sonra hep bahar, peki bunu bilir misin?
O da benim gibi ara ara yağıyor işte, ama bir yandan bakıyorsun meltem esiyor, bir yandan her yer kır çiçekleri.
Hoş mevsiminde önemi yok sen evinden bahset bakalım.
Dağınık mı yoksa toplu mu?
Ha beni soracak olursan ya ben hiç evimi toparlamaz da oldum.
Neyse konu bel altına gelecek ama sanırım toparlamak için bir kavgamızda olmayacak.
Öyle be, işte seni saçma sapan sevdim.
Bir makarna da bir salata ta, olmadı bir cacık ta.
Ama sevdim ya sen ona bak.
Sabahın kuş sesinde, güneş ne zaman doğmuş habersizce.
Bazen de hiç ağlamayan bir kadının gözyaşında, şahit oldum yüreğimde.
Oğlum seni bu kadar saçma sapan severken,
Bir de tanışsaydık vesselam,
Sen bana sevdiğin renkten başlasan,
Mesela ben de menekşelerimden ve kaktüslerimden bahsetsem.
Sonra sen de parmak uçlarımdan öpsen,
Ha öyle fazla dokunma oldu mu?
Sonra annem laf söz ederde ben de herkesin diline düşerim, işte.
Öyle işte seni nasıl tarif etsem, her yer beyazla esmerin sevdası kokar.
Ve ben şiirlerde seni yaşatırken,
Sen her seferinde ölüp ölüp dirilirsin de işte ben ona yanarım ona yanarım.