Saçma Aşk Şiiri - Abdullah Vergili

Aşk dedikleri ne garip bir duygu,
Mantığa sığmaz, saçma bir özlem bu.
Akılla izah edilemez bir çılgınlık,
Gönül yangınlarına dönüşen bir hezeyanlık.

İnsan aşık olunca ne olur ki?
Bir anda akılları başlarından gider ki?
Mantığın sınırlarını aşan bir his,
Düşünmeden peşinden sürüklenmek mis?

Birine tutulmak, ne garip bir hal,
Akıl tutulmasıdır, saçmalık dolu bir dal.
İnsan, her aşık olduğunda deli mi olur?
Yoksa aşk delilik midir, bilemiyoruz yolunu.

Aşkın saçmalığına kapılanlar,
Kendilerini kaybederler, sarılırlar hayallere.
Mantıkla hiçbir ilgisi olmayan bu çılgınlık,
Bir anda insanı tutar, sürükler kuytulara.

Saçma aşkın gözünde her kusur hoş,
Mükemmellik arayışı yok, ne de birçoğa koş.
Kalbimizde yeşeren bu saçmalık,
Hayatımızı bambaşka bir yöne doğru sokar.

Aşkın saçmalığına kapılıp giderken,
Mantığın sesini dinlemeyiz artık hiçbir zaman.
Bilinçli bir seçim değil, akıl almaz bir serüven,
Bir defa tutuldu mu, gerisi gelir ardından.

Saçma aşk, insanı şaşırtan bir oyun,
Mantıkla hareket etmek yerine duygulara koşulan.
Bir aşkın saçmalığında kaybolmak da,
İşte insan olmanın en tuhaf hikayesi olsa gerek.

Unutma ki, aşkın saçmalığı içinde bile,
Bir parça gerçeklik bulmak mümkün olabilir.
Aşkı yaşarken, saçmalığın farkında olsak da,
Yine de hayatta tutunmak için gerekli bir deneyimdir.