Saçlarında Sakla Beni Şiiri - Arif Arslan

Kendi ellerinle at beni denize, ıslat tepeden tırnağa
Bütün vücudumu serin sulara salıver
Sonra da sahile yaklaşırken tut ellerimden çıkar
Kurut beni kendi gökyüzünün güneşinde
Ört saçlarını üstüme, soğuklarda üşütme...

Hiç görmedim saçlarını ama her gece okşar tararım onları
Dokunmadım bedenine hiç ama her gece okşar sararım
İnce belini, nazik ve yumuşak tenini
Birleşmedi dudaklarınla dudaklarım hiç ama
Onları da her gece öperim kanatıncaya kadar
Hiç bakmadı gözlerine gözlerim ama
Onlarla açılırım engin denizlere, mavi sulara
Bakışlarına hiç hedef olmadım ama
Sen, benim bakışlarımın ilk hedefisin hep
Onlardaki derinliği yakaladığım günden beri esiriyim sanki
Ellerim, ayaklarıma bağlanıp bir kum torbasıyla
Denize atılmış gibiyim…
Yüzme bilsem de neye yarar
Sende boğulmak,
Sende var olmak gibidir yeniden
Kim ki kurtulmak isteyen...

Akşam olunca başlar dertlerim
Üstüme, üstüme gelir yıldızlar
Ay kement atar boğazıma
Ve yüreğim kabarır, hafakanlar basar
Heyecanlar, korkular sarar beni
Ya kaybedersem diye...

Yaprakların üzerinde, ışığında yürümek
Ve ışığında seyretmek denizi
Şarkılar söylemek...
“Dönülmez akşamın ufkundayım”
“Üzgünüm Leyla…”

Denize sokup ayaklarımızı,
Dalgalarla dinlenmek ve serinlemek...
Kumlarda yürümek…
Ateş yakıp ışığında yüzündeki gölgeleri seyretmek...
Seyretmek ve mutluluğa yelken açmak...
Hani akıp geldiğim dağlardan getirdiğim çalı-çırpı…
Ateşe ver hepsini, yakıver gitsin…

Gitsin bütün zorluklar, açılsın yoklar bir başka nehirlere...
Çıksın diplerde uyuyan sular,
Döksün deniz eteklerindekileri mücevherleri ortaya,
Çıkarsın içindeki incileri, mercanları...
Ve aydınlatsın yüzlerimizi yakamozlarla…