Saçlarında Güneş Batmadan

Düşsel yansımamda kainatın mayası
Gök kubbeye yazdım en has yalnızlığı
Yıldızlarda kutsansın diye dünya
Sevdalandım
Güneşe hüküm giydi ıslak
Taşın yosununda bahar

Ayrılıklar gömüldü anason tütsülü sularda
Göz kırptı arılara polen yutan rüzgar
Özleminle coştukça coştum
Gülüşünden bin bir çiçek topladım

Atıldımsa da Yusuf’un kör kuyusuna
Nefesinle çözüldü şifreler
Harlandı gönül sularında dalgalar
Sevmenin uğultusunda kırıldı gülün boynu
Bülbülün çığlığı gülşenlerde
Dikeni gülüm dedi
Saplandı bağrıma
Gülüm dedi

Mecnun gönüllere
Karanfil kokulu sarmaşık oldu
Leyla’nın eli değmiş toprak sızında
Üşürken yalnızlık
Utandı yorgan toprak
Umarsızlığın nefesini görünce kızıl
Tutundu ay karanlıklara
Düşmemek için kerbela’ya
Hasan’ın gözyaşına tutsak etti
Ebedi günahın gölgesini

Değiştirdim gönlüm sevda elbiseni
Yakışmadı hayale yara izi
Ezildi desenindeki çiçekler
Duvarlarım yıkıldı tek tek

Uyku bürümüş dalgın düşlerim
Daldı yorgun rüyalarıma
Gece gözlerimim koynuna uzandı
Huzura hasret kaderim

Değiştir gönlüm diline düşen sözleri
Geçir sözünü gözlerimde saklı buluta
Sarıya boyansa da hazan vakti
Aşk dingilliğinde mevsim döngüsü bu

Hak yoluna giden güneş kavli bakışlar
Ebruli tebessümüne muhtaç
Uyan gönül gözüm saçlarında güneş batmadan
Hak fermanından dökülmeden yıldızlar
Kal sudan çıkmış balık gibi ıslak ve saf
Gök kubbeye yazılan en has yalnızlığın kendisiyim!