Saçlarımı Kim Örecek Şiiri - Suna Doğanay

Alçaktan asılmıştı kentin tepesine
Mor yanaklı bir bulut kümesi
Açtı küçücük gözlerini, yitirilmiş bir hayat
Ve çoktan geçmişti okul vakti.

Anlayamadı önce, yandı çaresizliğini görünce
Sarstı… Sarstı… Sarstı… Gıdıkladı sonra annesini.
Uyanmadı, karanlıktaydı buselerinin sesi.
Fırladı sokağa, koştu bir ucundan ötekine
Örülmeden ipeksi saçları köprünün

Döndü, korkusu düştü yüreğine, bağırdı var gücüyle.
Bir gariplik vardı bu işte, bir felaket sezgisi.
Giydi yamalı paltosunu, sarıldı bir kez daha
Öptü, tekrar öptü, tekrar... Tekrar… Ama soğuktu yüzü.
Annem dedi inledi yeryüzü, geldi konu komşu nafile…

Çamura dönüştü yüzündeki tozlar, yoruldu
Ağlamaktan bitap düştü küçük kız
Fırladı, yeniden sokağa, koştu… Koştu… Koştu…
Taş attı önüne çıkan ilk sokak lâmbasına,
Kırıldı, denize taş attı, camlara, yollara da

Sonra yürüdü ahşap evler arasından
Donmuştu dünya, annesine kızdı babasına çattı
Zor tuttu üç komşu kadın, bir de amcası.
Sordu babasına hıçkırarak: “saçlarımı kim örecek? ”

Yatıyordu kış kıyamet, deniz kırmızı, gök simsiyah
Ürkütücü, sessiz bir yazgının gölgesinde
Nasıl çekip giderdi, hiçbir şey söylemeden!

Kıvrılıverdi bir köşeye mecalsiz.
Bakışları donmuştu, göz kapakları şiş.
Ölüm yoktu rüyalarında, zaman yoktu.
Beyaz bir uykunun sayfaları vardı yalnızca.

Eller üstünde giden de yoktu, yanındaydı.
Dün gibi, gerçek gibi ama durmuştu zaman
Yine sarıldı, yine koştu, buluştu rüyalarında
Pembe bulutlardan süzülerek her gece
Siliyordu yanaklarını pamuk elleriyle annesi