Saçlarımı Hüznümle Kefenledim

Saçlarımı Hüznümle Kefenledim

Gözyaşıyla gusletmeyen zifir gözlerde,
Nuh tufanı koptu gece şahidim.
Dağa kaçan oğul peşinde dünya yüküyle
Bindiğim hangi gemi ki su almamış
Tanık olmak kaygısından bin kere
Köprü kurdum, şiir söyledim,
Hayatımı ölümle değişmek üzre.
Az gittim, sözle gittim ne yazık
Döndüm korkunun kök saldığı yere!

Yaşamak sanılan bu yanılgıda
Dişlerim gövdelere bilendi ah kalbim
Bütün varsıllığımla kimsesiz ve mütereddit
Kuyunun dibinde bekleyen köpek ben’im
Ölümü bekledim hep ikindi yağmurunda
Saçlarımı hüznümle kefenledim
Taş ve toprak olmak temennisini
Huzurlu müşahitlerden gizleyip
Köpeğe su vermek için kalbine eğilen
Affa mazhar bir kadına gösterdim

Neden ölmedim ah neden ölmedim
Zamanın öncesi ve sonrası için
Aşk mümin gönüllerindir ateşler içre
Kahraman olmadım ama insandım hep
Adım korku ve yazıklanma defterinde
Sırrımı geceye aşkımı ateşe sarmalamışım
Gözyaşına konar mı bilmem güvercinler
Kalbim deşilen bir yara gibi
Nice korku nice acı gezmişim
-Sen de yalan söylüyorsun – diye
Kalbini yumruklayan Mansur ‘un dostları,
Beni bilirler.

Köpeğe su vermek için kalbine eğilen
Affa mazhar kadın kadar temiz değilim