Saçlarıma Güzelliğinin Gölgesi Düşmüş…

Aynaya bakıyorum.
Yüzüm gülmüyor, gözlerim kısık
Acıyorum halime…
Saçlarıma güzelliğinin gölgesi düşmüş…

Aşk, öyle bir şey ki,
Yıllarca beklersin gelmez, uğramaz sana.
Ne bir haber, ne bir selam alamazsın bile…
Lakin öyle bir vakitte bulursun ki karşında,
Sanki onca özlem, göz yaşı ve acı,
Bir rüyaymış gibi hissedersin,
Onsuz anları silip atarsın hayatından;
Gözlerinde, onu ilk gördüğündeki ışık canlanıverir.
Tutup ellerinden, haydi kaçalım heyecanı geri gelir,
Bizi kimseler bulamasın, ayıramasın arzuları.

Ne güzel bir gece,
Ay dolunay değil belki,
Ama parlaklığını esirgemiyor,
Yalın, yumuşak dalgalı sevgilisi denizden.

Yıldızlar, birer melek gözü sanki,
Lakin yağmur misali yağmaktalar,
Geceden kara saçlarına…
Dokunma!
Bırak, kalsınlar orada,
Böyle daha güzelsin;
Yıldız yıldız bakan gözlerin ile…

Kalb değildir yaralanan yalnızlığımda,
Hayatımdır aslında,
Sensiz aldığım nefeslerimle, kanımın kirlenmesinden…

Ölüleri ziyaret etmek, bir sürekliliğin vurgusudur!
Senden öncesini bilerek,
İleriye bakışını göstermektedir.
Sensizliğimde, ziyaret edenim bir hayli arttı.
Oysa hepsi, bir zamanlar dostlarımdı.
Herkes, herkes geldi;
Ancak bir sen gelmedin…

F.Erbil KUTLU
01.02.2010.Pazartesi – 04.00