Saçlarım Şiiri - Nurşah Şenel

Seni severken dinlediğim bir şarkıda yeşeren ormandaki
bir salıncakta sallanıyorum nice zamandır
Üzerimde bana aldığın siyah elbisem
Rüzgar var kara saçlarımın dağınık halinde
Uçuşuyor...
Kestirmedim,
Parmaklarını saçımda gezdirirken beni seviyorsun diye
Yüreğimdeki sessiz acının haykırışı vardı bir ara kaküllerimde kızılca...
Sonra hepten bir küskünlüğe gömüldü saçlarım
Kapkaraydı ''sen ve ben'' li yaşam sonlandığında
Kısalttım da boyunu
Senin sevinçlerimi kısalttığın gibi
Şimdi de öylesine dağınık bir halde
Sessizce ıslanan gözlerimi kapatırken cesur olabiliyor sadece
Yoksa korkak...
Cansız ve yıpranmış her bir tutamı aslında...