Bir ‘’Nasılsına ‘’ muhtaç etme diye yakarıyordu içinden kadın.Sonra da farkına varmadan iyiyim ben. Bir şeyim yok. Beni alın buradan diye seslenmeye başladı . Elimi sımsıkı tutmuş, burada ölmek istemiyorum. Çocuklarımı görmek istiyorum diye sesleniyordu. Sorulara tam yanıt vermese de belli ki kanamanın sarsıntısı ile iç döküyordu .
Sahiden neydi bizim saçlarımızı ağartan gökyüzü?
Neydi gece geç vakitte uğultuyu kulaklarda çınlatan?
Nerede kalmıştı ölüleri serinliğe yakıştıramayan ekinler?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta