Saçları Ağartan Gökyüzü Şiiri - Harun Ömer

Bir ‘’Nasılsına ‘’  muhtaç etme diye yakarıyordu içinden kadın.Sonra da farkına varmadan iyiyim ben. Bir şeyim yok. Beni alın buradan diye seslenmeye başladı . Elimi sımsıkı tutmuş, burada ölmek istemiyorum. Çocuklarımı görmek istiyorum diye sesleniyordu. Sorulara tam yanıt vermese de belli ki kanamanın sarsıntısı ile iç döküyordu .

Sahiden neydi bizim saçlarımızı ağartan gökyüzü?
Neydi gece geç vakitte uğultuyu kulaklarda çınlatan?
Nerede kalmıştı ölüleri serinliğe yakıştıramayan ekinler?

Kekelemekten konuşamayan düşler misali çarpılmıştım yoğun bakım koridorunda. Gökyüzünün başka renginin de olduğunu anlamaya çalışıyordum.

Beyin kanaması geçirmiş hastanın senden sadece iki gün önce doğmuş olması bir anlam ifade ediyor muydu?

Yaşanan bunca düşler, sevgiler, aşklar, hayatlar nerede idi? Hayat mücadelesi buraya kadar mıydı? Az sonra makinenin son ışıklarının sönmesi olamazdı bu hayat.

Sevgilerin ürkütmediği dünyadan anlamsız çıkmak ne acı olsa gerek. Ne çok acı çekecekse ruh ; burada çekmeliydi. Yarına bırakmamalıydı insan.

Kimisi yeni doğan bebeğin sevinciyle kutlama yaparken; kimisi akşama toprağa verilecek canları hazır hale getirmekle yükümlüydü.

Tıp camiasında olanlar bilir. ‘’ Glasgow Koma Skalası ‘’ diye bir terim var. Gözün açıksa tam puan alıyor, nasılsın sorusuna tam yanıt veren müjde kabul ediliyor. Çünkü hasta bilinçli ve komada değil anlamına geliyordu.  Bir ‘’ nasılsın? ‘’ sorusunun bu kadar anlam kazandığı başka yer yoktu, olamazdı.

Bir günün bile hesabını yapan insan, hayatın sonunda koskoca bir hiçlik ile uğurlanması ne kadar anlamlı olacaktı?

Anlamsız bir dünyayı anlamlı kılan yegâne şey ölüm müydü? Zaman, yaşamayı şiar edinmiş bizler için bizzat gösterecekti ölümün acımasız tadını ha bugün ha yarın.

Bugün ise herkesin bir hayat mücadelesi vardı: 

Benim mücadelem yoklama alınana kadar ,
Hekimin mücadelesi nöbet devredene kadar,
Hemşirenin mücadelesi mesai bitimine kadar ,
Ve hastanın mücadelesi ölüm gelene kadardı.

Ekim.2021

HaruN