İki yakamızdan tutulan ne?
Kafamı nereye çevirsem, yokoluşun azameti.
İçimde biriken bir ayrılışın acısı var çözemiyorum, bu belkide Anne karnından ilk ayrılışın esirikliyi.
İnsanı hırpalayan her şeyin ayakta tuttuğunu, ve aslında doğuşun tohumu olduğunu şimdiler de anlıyorum.
Ama umutsuzum..
Yaşam ve ölüm arasındaki o hallatın üstünde bir o yana bir bu yana gelip gidiyorum.
Ben zıtlık arasında kalmayı seviyorum,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta