İki yakamızdan tutulan ne?
Kafamı nereye çevirsem, yokoluşun azameti.
İçimde biriken bir ayrılışın acısı var çözemiyorum, bu belkide Anne karnından ilk ayrılışın esirikliyi.
İnsanı hırpalayan her şeyin ayakta tuttuğunu, ve aslında doğuşun tohumu olduğunu şimdiler de anlıyorum.
Ama umutsuzum..
Yaşam ve ölüm arasındaki o hallatın üstünde bir o yana bir bu yana gelip gidiyorum.
Ben zıtlık arasında kalmayı seviyorum,
Doğduğum günde,güneş aynı anda hem doğup hem batmış..
İnsan isminin enerjisini taşır derler,
Ben doğduğum günün anlamını da taşıyorum
Bakıldığında masum saf, ama taze değil.
Ölüm..
Durun size daha bahsetmedim,
Olanlardan,
Gittiniz demek, Hay allah!!
Size saçlarım demokrasiden daha güzel demeyeceğim onu küçük İskender söylemiş,
Ben size daha önemli olanı söyleyeceğim
"Saçlar önemli.."
Diyeceklerim bu kadar.
Kayıt Tarihi : 29.5.2023 01:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!