Saçımın her teline gömdüğüm

.
.
.
-içimdeki diken meleğine-

hangi ipin üzerinde uyuyorsun deli rüzgarım
yarım gülüşlük titreyiş çınlarken kulağımda
kulağım
ne olursun kanat gidiş izlerini
acı su gibi akıt
ellerimi yontuyor alevin çarpa çarpa bir tutam söz yakıyor
yakıyor dilindeki kibrit
çaldığım yeminler göğsümde hala dipdiri
tanrı eteklerinden dökülen sana has sesim –sevgili-
kök saldığım toprak tıpkı ilk doğduğum gün gibi bereketli
-bu annemin gençliği –

sen hangi ağacın yapraklarıyla besleniyorsun denizim
dalgaların sere serpe dolanırken gözlerimde
kıymık gibi batıyorsun inceden sessiz derin derin
bu aşk
şaha kalktığı kadar aşk
yalnızlık ibadet yalnızlık görünmezlik her şeye az biraz inat
şiir gibi! diyemedim çoğu zaman kül rengiydi
esmerdi bazı zaman
bazı zaman kopkoyu zehir zıkkım
sen anlat yüreciğim anlat

dilim sürtünüyor damağıma
ağzımda dağılıyor sözcüklerim annesiz çocuklar gibi çırpına çırpına
yoruldukça ağırlaşıyor terazisi aklımın
boşa çaldığım –zamanım-
ipe dizdiklerim yaşamdan arta kalan ölümsüz düşlerim

ne kadar da muhteşemim!
şu hale bak!

korkuyorum bir vardım belki birkaç yok
seni anmakla bittim keşke bilsen
keşke bildiğini bilebilsem
sen göremiyorsun oysa elin sararabileceği kadar sarardı elimde
elin ah elin ki ezbere bildiğim her kitap

sinsice alazlıyorsun beni
kendine palazlıyorsun belki
belki rastlaşıyorum kavganla
belki dolanıyorum da gölgene
dizlerinde uyuyorum yinede
yanıyorum oysa
biliyorum
dokunuyorum

aslolan şu ki diken meleğim
tutma aklını kör olma
seni seviyorum hala

mızrak

gibi

dokun

bana…

.
.
.