Sabun Kokusu Şiiri - Neslihan Ertem

Küçük bir kızken
Ne çok severdim bayramları
Ellerinden öpmek
Sabun kokan saçlarını
Doyasıya içime çekmek
Ve öpmek defalarca
Yeniden tazelemek dudaklarımın özlemini
Sımsıkı kucaklamak
Ve hiç bırakmamak seni…

Ya da hep uykularda olmak isterdim
Hatırlar mısın?
İlk önce ben koşardım
''Yataklarınıza'' komutunu duyunca
Ve öylece beklerdim
Bilirdim gecenin bir yarısı
Uyuduğumdan emin olduğunda
Parmaklarının ucuna basarak gelir
Eğilir yanaklarımdan öperdin
Bir suçlu gibi saçlarımı okşar
Usulca bebeğim derdin
Oysaki ben
Sabun kokunu hissedene kadar uyumazdım
Teninin yumuşaklığını
Saçlarının yüzüme değmesini
Beni gıdıklamasını beklerdim
Uyumayı ve bayramları ne çok severdim anne
Bir öpücüğün ardından
Hele bir de kulağıma
Beni sevdiğini fısıldadığında
Uykumdan hiç uyanmamayı dilerdim
Ne olurdu sana baktığımda
Gözlerini kaçırmasan
İzin versen salıncak kurmama
Kahverengi bakan dallarına
Ne olurdu sallasaydın beni
Koynunda sabahlayacağım uykulara

Hatırlıyor musun?
Arabalar çarpmasın diye
Sadece sokakta tutardın elimi…
Ve ben hep seninle dışarıda olmak isterdim
Ellerine dokunmak
Sıcaklığını hissetmek için.

Hasta olmayı isterdim bazen de
Geceler boyu başımda bekleyip
Sabaha kadar yanımda olman için
En sevdiğim yemeği pişirdiğini
Parmaklarının lezzetiyle yemek yediğimi hayal ederdim
Leziz olan dolmalar mıydı?
Yoksa senin ince uzun parmakların mı?

Son bayramımızdı anne
Sen artık büyüdün diyordun bana
Kollarında şımarmama
Saçlarını son kez koklamama izin vermemiştin
Sen artık büyüdün demiştin…
Ben hiç büyümedim ki anne
Büyüyemedim
Hala senin küçük bebeğinim
İçimdeki özlemin hiç büyümedi
Sevgin içimde hala ağlayan küçük bir bebek

Ve senin sabun kokan saçlarına hasretim
Bayramdan bayrama da olsa
Uyurken bile olsa razıyken
Şimdi sadece düşlerimdesin
Ve beni öpmek için hala
Düşlerimde bile düşlere dalmamı
Bekliyorsun
Artık rüyalarımda bile olsan
Uyandığım zaman beni ürperten
Tek bir gerçek var
Odama dolan sabun kokusu…