Sabrın Sonu Şiiri - Hanifi Kara

SABRIN SONU

Herkesin ortak fikri, sabrın sonu selâmet
Sabretmeyi bilenler, er/geç murâda ermiş.
Her kim ki Hakk’a âşık, Cemal’in görmek için
O; çile çeke/çeke, kullukla kendin yormuş.

İtirâza gerek yok, ne cefâya, cezâya
Onlar boyun eğerler, her tür belâ, kazâya
Âşıklar ses çıkarmaz, dosttan gelen ezâya
Kim ki “başüstüne” der, o yâr gerçekten yârmiş.

İz’ân terâzisinde, ne tartarsan doğru tart
“Hüsn-i zan”dan ayrılma, art niyetli olma art
Âlim olmak istersen, heves, merak, ilgi şart
Her kim ki sabrederse, ilmin güzelin örmüş.

Kurallara uymayan, sonunda hava alır
Hakk’la hem hâl olmayan, herhâlde yaya kalır
Sabır acı olsa da, meyvesi tatlı olur
Sabredenler sonunda, turnayı gözden vurmuş.

Sözüne tam sadık ol, bilir misin amanı?
Her şeylerden önde tut, koru güzel imanı
Sen Rabbine söz verdin, kâl-û belâ zamanı
Kim ki kulluk etmişse, o zat ahdinde durmuş…

13/02/’11
Hanifi KARA