Sabrın Kırık Taşına İnciler Düzer Gibi

Bir adam ağlar kundakta,
Hiç doğmamış gibi ve kimsesiz.
Sadece yutkunmayı öğrenmiş,
Sus kalmış,
Zaman belirsiz.
Zaman kötü incelikler sunuyor bizlere,
Aynı tastan su içmiş çocuklar olarak,
Taşlanmaları beraber hak etmemeliydik!
Güdümlenmemeliydik halbuki!
Bak ve hor görülmüşlerimin ardında yatan,
İnce tabaka o katman,
Ne kadar da temkinli!
Şimdi suratını perçinlememek için,
İki dudağımın arasındakilere,
Bel bağlıyorum.
Yaralı yüzler göreceğiz daha,
Hovarda ve kendinden bir haber,
Kara çarşaf tenler koklayacağız.
Kıtlık çekeceğiz.
Çekmeliyiz!
Ancaya büyür bu adam,
Bu kundakta,
Elinde emzikle,
Çok dayak yerim ben.
Tatlı canım, kimsesizim.