kar doluyor gözlerime
sen gözyaşını gizlerken
hiç insana susamazdım
anne.. seni yudumlarken
ne kadar yüreğin billur
duygular ne kadar içten
sütün kadar ak herşeyin
ak yine ben kararırken
yüzüm gözüm kandı hani
tek doktorum sendin hani
şefkat yurdunda büyüttün
yurdun bahdı karalıyken
evlerde su yoktu o gün
taşıyarak büyütürdün
yetim bir insan türüydün
melekler de kaçıyorken
iyi günün kötü günün
tebessümle kaldı dünün
sen topraktın bense gülün
sabrın çiçek açtı anne..
1995
Erdal GişiKayıt Tarihi : 13.8.2003 18:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
üniversite 3. sınıfta bir tatil dönüşü, Karlı bir ikindi, yine gelirim deyip ellerini öptükten sonra, kasabaya gitmek için yola çıktığımda... lapa lapa kar... anama doğru bakıyorken, gözlerime kar doluyordu... kendiliğinden dilime takılan satırlardı, gözyaşları içinde 'kar doluyor gözlerime sana doğru baksam anne'
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!