Sabrım Kalmadı Şiiri - Mehmet Zafer

Adını ezberlettiğim dağ taş
Ezan sesleriyle kimsesizliğime uyanırken
Sensiz yeni bir güne daha açıyorum
Islak gözlerimi.
Hayalin zamanın suyunda akıp giderken
Gökyüzü maviliğinde bir gizem kümelenir
Serçe yüreğimde.
Ufuklardan yükselen kızıllık
Süzülür dağlardan ovalara
Sensiz bir gün daha açılır ömrüme.
Kurtlar kuşlar yeni bir güne gözlerini açarken
Kaldırımları arşınlayan insanların
Alınlarında damla damla gün parıltıları
Yeni bir sensizliğin daha
Takvim yapraklarından tarihin koynuna
Düştüğünü haber veriyor.
Nicedir gözlerine hasret bakışlarım
Gittiğin yönde umutsuz bekleyişlerde,
Serin bir yelin yelesinde yayılan kokun
Dağlardan bayırlara
Sensiz öksüz kalan bu kentin yüreğinden
Suratıma eserek
Alır götürür anıları mevsimden mevsime.
El değmemiş özlemlerin hududunda
Vuslatın düşleri uyanır
Dalgalanır yüreğimde gözlerimin kıyısına vurur.
Düşerken yapraklara bulutların gölgesi
Yüreğime damlar göğün mavisi,
Her köşe başında hayalin
Buram buram hasret sunarken damaklarıma
Seher yelinin esintisinde
Yüreğimden dökülürsün satır satır.
Nicedir yokluğuna susamış bu kentin
Yanık topraklarında
Güllerin,nergislerin boynu bükük
Ölümcül renginde.
Senden kalma bu hasretlik bu yokluk
Seher vaktinde ezgi olur kuşların bestelerinde.
Ey gözümden ırak gönlüme yakın sevdam
Yaşam kaynağı kudret havuzudur varlığın
Cehennem narında kavrulan yüreğime.
Her gün batımı sarp kayalıklara düşer gölgem
Korkarım bedenim gölgemin izini sürer
Bu hasrete dayanmaz yüreğim
Uçurumun dibini mekân edinirim.
Çocukluğumun masalı
Gençliğimin şiiri
Yokluğunda büyüttüğüm sabrımın
Nazlı çiçeği
Gül yapraklarından çekilirken aydınlık
Gönlüm karışır gider hüzzama
Soframa konan ekmeğin kokusu
Çayın tadı
Bu sensiz uğurladığım kaçıncı gün
Dön gel sabrım kalmadı.