Sabrı yudumlaman ne hazin!

Hüznüm yüreğimi dağlasa da
Her yanımı ızdırap kuşatsa da biliyorum
Hicranın refakatiyle itiraf ediyorum seni hak etmiyorum

Senin edebin
Ve hasrettiğin hilmin karşısında eriyorum
Gözlerinden boşalan yaş karşısında fevkalade ağırlaşıyorum

Başımı kaldırarak
Ne cadde ve ne de sokaklarda adımlıyorum
O an yalnızlığımın ayazlarında mütemadiyen hayıflanıyorum

Mağdur olman
Sukut içinde sabrı yudumlaman ne hazin
Kalb titrerken, hissiyat hazanın solgunluğuna duçar olurken

Anlamak bu kadar zorken
Aşk kendi ikliminde vicdanı davet ederken
Nutkum dururken, halim fakirleşirken sen sessizliğindeyken

Ne kadar tebessüm etsen de
Ser verip hiçbir sır vermesen de
Hicranı nefeslerin hakikati ifşa ederken kalbim yalnızlaşırken

Beyhude bir uğraştayım
Zaman içinde an’a muhtaç şevksiz yolcuyum
Sensizlik karşısında, yokluğun gelince aklıma fırtına başlıyor

Kalbim daralıyor
Zihnim bulanıyor, hissiyatım sancıyla titriyor
Seni dinlemek, halinde filizlenmek ve dirliğinde hazza erişmek

Ne kadar mümkün bilsem
Varlığımı hasrederek fakirliği terennüm etsem
Çileyle şevke erişsem, aşkın ikliminde yeşersem seni hak etsem

Hasreti demlesem
Ney dinlerken kendimden geçmeden durabilsem
Edebin toprağında, bereketin kuşağında kalbine sevgimi sersem