Gecenin ayazı kamyonun hızıyla iyice arttı. Rüzgar, rüzgar olmaktan çıktı sanki; bir kamçı gibi yanaklarımızı haşlayıp geçiyor. Annemle babam şoför mahallinde kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlar. Biz iki kardeş, kasanın ön tarafında iyice büzüştük. Hani kolayını bulsak, insan olmaktan çıkıp, bir yastık, bir yorgan da biz olacağız.
Homur homur öten kamyon sanki hiç gitmiyor! Kaç saattir beşik gibi sallanıp duruyoruz. Sırtımızın, kıçımızın, başımızın ağrısı… Ah, bu rüzgar, hiç birinle uğraşacak halde değiliz. Ara sıra gözümüze takılan ağaçlar da bizden uzaklaşmasa, kamyonun boşuna homurdandığına iyice inandıracağım kendimi.
-Daha çok var mı, abi?
-Var galiba.
-Ne zaman varırız?
Anlat bize yürüyüşün güzelliğini
koşunun rüzgarını, köpüren yeleyi
toynakların kızgın kıvılcımlarını
Kişneyen bir tayın sevincini anlat
öfkeyi ve sağırındaki mahmuz yarasını
Devamını Oku
koşunun rüzgarını, köpüren yeleyi
toynakların kızgın kıvılcımlarını
Kişneyen bir tayın sevincini anlat
öfkeyi ve sağırındaki mahmuz yarasını
