Sabret Ayasofyam Şiiri - Muhammed Fatih

SABRET AYASOFYAM

Denizler mürekkep olsa, ağaçlar kalem
Anlatılmaz Ayasofyam, tuttuğun mâtem
Kahretti hüznün hicranın, akıttığın dem

SANA VURULAN ZİNCİRLER KIRILCAK ELBET
YETİŞİYOR, BİLENİYOR, FATİH’LER SABRET! !

Ne elem, ey Ayasofyam, ne gâm ne keder
Mâzinde ki cengaverler, bu gün ölüler
Dök göz yaşlarını belki; Fatih’e gider

KÜLLERİNDEN DOĞACAKLAR, ULUBATLILAR
SANA VURULAN ZİNCİRİ, KOPARACAKLAR

O mânâlı bakışların kahreder bizi
Mazlumâne nazarların mahveder bizi
Yaralıyor tutsaklığın derinden bizi

ESARETİN BİTSİN DİYE, OLDUK SEFERBER
MİNARENDEN YÜKSELECEK, ALLAHUEKBER

Mûsa’yı çağıran O Ses, Tûr-i Sina’dan
Ya’muru Mesacidallah, yüce Kur’andan
Gem vurulmuş yükselmiyor, Ayasofyamdan

İNŞAALLAH OKUNACAK, FETİH SûRESİ
MİNARENDEN ÇINLAYACAK, BİLAL’İN SESİ

Mâşûğuna âğuş açan; talibim sana
Feth’i sâniyi bekleyen; aşığım sana
Fatihimin emaneti; Fatihim sana

PARAMPARÇA EDECEĞİM, ZİNCİRLERİNİ
KIRACAĞIM KAPINDAKİ, KİLİTLERİNİ

Ey İslamın âbidesi, Fatihin Gül’ü
Ecdâdımın hediyesi, Feth’in sembolü
Cihâd’ın galibiyeti, Hak’kın ödülü

SANMA Kİ BU DEVRAN DAİM, BÖYLE GİDECEK
SABRET AZ KALDI, VALLAHİ; YÜZÜN GÜLECEK

M. Fatih
08.05.2011