Sabrederken vaz geçtiyimi anladım

Sabrederken Vazgeçtiğimi Fark Ettim

Sabrederken vazgeçtiğimi fark ettim,
Her bekleyişte biraz daha eksildi içim,
Zamanı susturmak istedim, olmadı,
Kendi sabrımın bile bana ihanetini duydum.

Bir yolun başında durmuş gibiydim,
Her adım umut, her dönüş hayal kırıklığı.
Sanki gökyüzü bana kapılarını kapatmış,
Ve ben elimdeki anahtarları birer birer kaybetmiştim.

Sabır dediler, dayan dediler,
Kalbimden taşan acıyı görmeden,
Her gece karanlığa sarılıp uyudum,
Gözyaşlarımın yatağımda bıraktığı izlere alıştım.

Ama sonra bir gün,
Sessizliğin ortasında bir fısıltı gibi,
Anladım ki sabır denen şey
Benden çalıp götürüyordu yaşamı.

Vazgeçtiğimi fark ettim,
Sevdamdan, hayalimden,
En çok da kendimden…
Sabır uğruna ömrümü adarken,
Kendi ellerimle yaktım umutlarımı.

Artık ne bekleyecek gücüm kaldı,
Ne de dönecek bir yolum.
Sabırla direndiğim her an
Aslında yok oluşuma açılmış bir kapıymış.

Şimdi geriye dönüp baktığımda,
Gözlerimde yorgun bir gölge var sadece,
Ve kalbimde yankılanan sessiz bir çığlık:
“Sabrederken vazgeçtiğimi fark ettim…”

Söz : Mucize