Sabreden Çiçek Açar

Toprağın Dilinden

Topraktım ben, taş değildim,
Suskunluğa doğdum, hiç eğilmedim.
Rüzgâr bana annemi anlattı,
“Sabret evlâdım,” dedi, eğildi gitti.

Dizlerimde yaralar vardı,
Ama en çok kalbim kanardı.
Görmedi kimse o derinliği,
Ben sustum, toprak anladı beni.

Her çocuk “baba” diye ağlar,
Ben dua ettim kurumuş dallar.
Bir gün gelir, dedim,
Gölgesine sığınırım o ağacın.

Ama ağaç gövdesiz kaldı,
Gölgesi yere değil, göğe aktı.
Ben yerin dibinde bir tohumdum
Ve annem her gece toprakla ağlardı.

Şimdi anlıyorum,
Aşk önce annede başlar.
Sonra toprağa düşer,
Ve ancak sabreden çiçek açar.