Sensizlik mi beni üzen?
Ona bakan gözlerin mi?
Yoksa umutsuzluk mu?
En derinden yakan kalbimi.
Sensiz unuttum umut beslemeyi.
Hakikat bir bıçak gibi saplandı,
Meftun kalbim, gözlerinle yaralandı,
Müptela oldum, çaresiz bir sabah yelinde,
Ben hiç kimseyi böyle sevmedim evvelimde
Susadım sana, dudaklarım kurak,
Sensiz bir kaderi bana nasip etme,
Gözlerim hep seni arar, Yeşilim.
Mesafeler ayırır bazen, uzağım,
Ama ruhumla sana hep yakınım.
Hayallerimde bir taht kurdum, sarayım,
Sen orda hükmedersin, sultanım.
Yenilen gündüzlere geceler imiş,
Meğerse tüm marifet günde imiş,
Sevdaya, mutluluğa, hüzne, kedere beşik imiş.
Bilemedim senin derin muhabbetinden,
Efsunun derime setres oluvermiş.
Her gece sözler vererek uyusan ne fayda
Sabah uyanınca yine aynı sen
Dertlerin yıldızlar kadar olsa ne fayda
Gündüzü seven insanlar var iken
Okyanuslar kadar gözyaşların aksa nolur
Yüzmeyi bilmeyenler var iken
Gözlerinde bir karanlık sonsuz bir boşluk,
Sözler yalan, umut ise çaresizlik
Kader mi? O her şeyin farkında
Ellerimiz birleşse de sadece bir yanılsama.
Yaşadığın bu cennetin sür sefasını,
Sen yaşa diye çekti ecdadın cefasını,
Bu yedi kubbenin yoktur zevk-i sefası
Kekikleri bile kan kokar İzmir'in Bozdağları
Trabzon'u, Hatay'ı, Hakkari'si, Aydın'ı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!