Sabır’a emanet. Şiiri - Zeynel Bektaş

Sevgili Sabır, Adem ile geldin dünyaya ona Havva oldun, Kimine yol kimine yorgan, mahkum olanlara kelepçe, körlerin gözüne perde, aşıkların diline sevda, bekleyenlerin gönlüne yara. Kimse görmedi seni ama herkes tanır, Birinin sana ihtiyacı olduğunda hemen orada olursun ve gelirken bir acıyla gelirsin giderken hüzne boğarsın insanları gelirken değil de giderken yakarsın bütün gemileri, biri senin ona yetmediğini söylediğinde orayı hemen terk edersin sonrası hüsran yangın yeri.. Bu gün de ben taktım koluma seni yorgun düşersem eğer kaldır beni, seninle gelen baş üstüne ama giderken sevdiklerimi getir, götürme.. Ağır olan seni taşımak değil seni taşıyacak olan bana seni taşımaya layık görenlerin seninle beraber gidişidir.. gidişin ancak başkasının gelişiyle şereflenir bu yüzden giderken sevdiklerimi getir ki beni şereflendir..