Sabır Şiiri - Behçet Elcik

bırak git diyeceğim,mahsenimin karanlıklarına.
biliyorum olacakları,
hani, 40 günlük zorunlu orucun sabrında.
rabiaya verilmiştiya cennet istikakından.

sonra su içmek isteyince,zaferan ağusu gibi acı gelmişti ona.
soluduğu hava lastik yanığından çıkan gaz gibi,
artık dünya nimeti,geçemedi Adem elmasından aşağı.
benim cennet azığımsın, bu sabrın sonunda.

Rabbim, madem bu günah kar kuluna tattırdın cennet istikakından.
Daha her şey acı geliyor bana,
Rabbim,eğer bu kuluna hak olanı murad eylersen, dönmek istiyor sana,
gidişinin ardındaki duam kabul olur,Billahi bu ilticam,Rahmana.

Rabia ile sabrımız aynı, o 14 yıl dayandı,ben 21 yıl,
Onun sabrı, alemi Billah mahseni,
Benim mahsenim fena sabrı,
İkiside ulvi, ama onun daha şecaatli ve şerefli.
İkiside, götürüyor takdiri Rahmana.

Zifiri geceme doğan,Ay parçam,
eğer gitmek istersen, bilki bu nurdan yoksun mahluk.
Bıraktığın karanlığın bir parçası olacak.
etrafıdaki bütün gezegenleri,aydınlarıken,
Aydınlığın hak olmazmı banada.

Eğer Rahmanın yarattığı bir fani isem,
Işığında bir hayat hak olmazmı? bana da.
ey! Rahmanın nurdan yarattığı melek,
yinede gitmek ise muradın.
Hayatımın sebebi olursun, bunu unutma, sakın.