Sabır Şiiri - Uğur Tombul

Küçüktüm
Sorduklarında sabrın adını
Beklemek demiştim,zamanı kollamak
Ve çok zaman bir oruçlunun
İftarı beklemesi aklıma geliyordu
Çocuk aklı işte
Sabrımız başlayan bir şeyin bitmeye uzantısı...

Zaman bir kum saati gibi
İnceden inceye habersiz doldururken
Ben ters çeviriyordum elimle
Bir oyun gibi
Çocuk aklı işte
Zamanı tutmuşum ellerimle...

Büyüdüm, büyüdüm
Durdum, bekledim,
Sabretmesini öğrendim
Her vagonda ayrı hayat yaşadım
Başımı sarktım çocukça,ölümcül
Oturdum çok yaşamış ihtiyar gibi sonra
Düşündüm
Yaşayarak öğreniliyor bazı şeyler
Sabrın kadere teslim olmak olduğunu
İsmail’in bıçağa boyun eğişi gibi
Anladım….