Sabır Şiiri - Yalçın Karagöz

Çekilen hasret kutsaldır,
Sana kavuşmak varsa sonunda.
Tek ben değilim, senin hasretinle yanıp kavrulan,
Seninde hasretimle kavrulduğunu bilen.
Bizim aşkımız dağlardan yüce,
Korkuyorum gelecek diye nazara, söze.
Sabrediyorum, sabrettiğini hissederek,
Sahiden bu sabır, ne zaman sona erecek.
Geçen zamanın adımı ki sabır,
Eyvah! Yandık o zaman, ömürden yiyor sabır.
Sabır, sabır… Ufukta görünen midir ki kabir.
Ahtım var, ayrılık yok, bundan sonra olacağız hep bir.
Dileğimi söylemiyor fallar artık,
Fal’da yalan, falcı hepten yalan.
Kırkmerdiven çıktık.
Çıktığımız basamakları, kırıp attık.
Önümüzdeki basamakları göremeden,
Gökyüzünde kalakaldık.
Gerçi yan gelip de yatmadık
Ama bir ömrü, bozuk para gibi harcadık.
Geçen yıllara inat,
Er’im diye basar mısın?
Gül koynuna.
Elini verir misin?
Yine masumane,
Öper misin?
Yanaklarımdan mahçupane,
Gururlanır mısın?
Bu ihtiyar bedenle.