Sabin Gelin Şiiri - Deniz Yavuz

Dağ başlarının yalancı dumanı çökmüş
Yine gönül teline
Bir türkü olmuş
Ilgıt ılgıt eser
Yanıpta sönmek bilmeyen
Kimsesiz yüreklere
En temizinde

Sevdayı tatmamış
Sabin Gelin de
Evlenmeden aldığı gelin ismi ve
Çalışmaktan nasır nasır olmuş
Hiç tutulmamış eli
Taş kesmiş yüreğiyle
Sevmek nedir bilmezken
Duraklarına gelmiş sevda treni
Kara dumanı ile

Dudaklarına yakışmayan sigarasını
İlk kez tellendirirken, pencere önlerinde
Her ayak sesini kalbinin ritmiyle eşleştirip
Gitmelere dayanmayan yüreği
Gelmeleri bekler ırak gözlerle

Yamalık bohçası
Tıpkı yürek renginde parça parça
Bekler her güneşin doğuşunu
Her aynaya bakışlarda
Ne ne gerek Sabin deyişleri yalanlayan
Yeşil gözler takılır yüreğine

Yürek baskın saatlerini yaşar olmuştu yine son zaman
Gecenin karanlık rengi bulaştı yüreğine
Gözyaşının tuz tadı daha çok yakar olmuştu
Yaradan kaldırdığı kabuk bağlamaları
Daha çok kanatır olmuştu...

Ve sustu Sabin konuşmadı bir daha
Göstermedi orman gözlerini
Gömülmüş sevda renklerine boyadı gökyüzünü
Her yağmur damlası
Gözyaşının izine aktı tek tek
Utanmadan

Ve bir sabah
Gecenin güneşi doğurduğu vakitlerde
Sabin Gelin
Giyemeden beyazlarını
Beklemeye yetmeyen sırça yüreğini bırakarak
Alın terine karışan toprağın kucağına attı kendini

Belki ilk defa beyazlar içinde
Ve belki ilk defa gülümsüyordu
Sabin Gelin
Geride bıraktığı yürek renginde yamalı bohçası
İsminin sonuna eklenmiş gelinliği
Ve çırıl çıplak Sabinliği