Sabihagiller Familyası Şiiri - Cahit Tan

Yazgısı kalemden kurşunaymış,
Karikatürünü çizdiremediği bir derginin sayfasında kapak olmuştu,
Şapkasında bir avuç toprak taşıyordu,
Yukarıdan aşağıya ölüm akrostişiyle…
Mezar taşının tarihi,
Emelleri, sevdaları, bitmek bilmeyen ihtirasları…
Anadolu’da, eşikte aşılmamış sur kalmamışken
Onda ne bir yürek kalmıştı titreyecek, ne de
Son nefesinde su verecek bir şeytan
Azılı bir gölge oluvermişti Zilan ona
Hayat içip kudurmaktan çok kalkıp kazmaktan beter olmuştu
Mezar kazmak, gömmek, ezmek ve sidik kokusu
Sonrasında yeşil, kırmızı, sarı çiçekler
Adı özgürlüğe kavuşmuştu işediği yerin
Ağlasa bağırda yetişir miydi ki güller
Saçlarındaki örgü tokalarını babasının yelesindeki çakmak taşlarını çıkarmada kullanıyordu,
Gün geldi bomba pimi çekti tokası ve bir avuç kan aktı boğazından gırtlak sıcaklığına doğru…
Anası ağlamadı,
Kızı kim vurduya gitmişti,
Sevdiği kim vurmuşa dönmüştü yol gözlüyordu zavallı,
Meğerse sevgili gittiği yerden memnunmuş,
Azrail yoldaş, zebaniler sırdaş oluvermiş…
Ateş seni çağırıyor diye rüyalarımda terletirken beni,
Onla onca günahımızı hatırlıyordum,
Sonra sidik kokulu ısmarlama çiçekleri,
Özgürlük diye haykırmak bir nebze dinç tutuyormuş rüyamda beni,
Karsın Kağızmanı,
Erciş’in kanlı boğazlananı çok sonra bilinmedik bir şehirde ortalıkta bir yerde,
Kime ne anlattığı belli olmayan hippilerin kulak küpeleri,
Kirli sakallı komünistler, alnı bir karış silik süpürge izi taşıyan kahrolası ihtiyar delikanlılar,
Darbeciler, yancılar bana seni hatırlattı.
Zavallı faşist yârim…

07.12.12