Sabiha Rana Şiirleri - Şair Sabiha Rana

'Yâr' deyince, kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor, aklım şaşıyor
Lâmbamda titreyen alev üşüyor
Aşk, kağıda yazılmıyor Mihriban.

Şiir mi dediniz?

Sonbahar
Görmüş
Geçirmiş
Bahardır.

Başı dik

Elbette öleceğim
O gün
Dilerim Allah`tan
Hiç bir çocuk annesinden ayrılmasın

Soğuktan korkarım

Ta uzaklardan
Bir yanık çığlık geliyor

İçim daralıp
Paralanıyor

Dünya da bazı dostluklar da çok yordu son yıllarda.. Sabır en büyük nimet. Kabahat benim! Demek yanlış bakmışız gülen yüze, söylenen tatlı söze inanmışız. Sınanmışız Rabbim'den.. Yaşadığımız bunca iyiye güzele, yine de şükür ahvalimize.. Hem sorana hem sormayana, iyi ve kötü diyene.
Bizden mi?
Yerden göğe, hatta Arşa kadar eyvallah gerçek aşk'a...

Ve........
Şiirleşir aşk, sevenin kaleminde..

Doğrulup bakıyorum gözlerinle

Yaralarım kanıyor

Kör bir gramofon seslendiriyor acılarımı

Sen!
İki gözümsün.
Al
İki gözümde senin olsun.
Bende; seninle olabileceğim o muhtelif zamanlarda...

Eşkiya olmadan önce dağlara sadece uzaktan bakarmış...

Sonrasında da, bir haksızlığa kurban gitmiş..
Hatta ''sormayın gitsin'' diye, anlatır o günlere şahitlik edenler..
Yavuklusunu kaçırırken alaca karanlıkta, nereden bilsin di ki, çalıya takılacak eteği.

İstanbul doğum sancısı çeken kadın gibi bu gece. Güneş geceye esir düşmüş. Avuçladım yıldızları aya emanet ettim… Duygusallığımı sefere çıkardım, beni arıyorum alemin içinde yine!

Seslensem gelir misin?

Sevgiler kanatsız uçarmış ya hani?
Öyle uçmak istedim şimdi varmak istediğime.

Sevgili Süleyman diye başlamak istemiyorum Süleyman!

Çünkü; sen benim Nar'ımsın.
En büyük yangınlarımı yaşadığımsın..
Ruhumdan ışıyan duygularımsın..