Orta doğuda bir çocuk ağlıyor durmadan
Hıçkırıklara boğularak kan ağlayarak
Orta doğuda bir çocuk ağlıyor durmadan
Savaş ortasında korkudan titreyerek
Bir çocuk ağlıyor durmadan
Sen gittin ya; evimizin neşesi bitti
Gülmeyi unuttuk, hep ağlar olduk
Sofralar kuruldu; ama sen yoksun
Oturduk sofraya, yemeden doyduk
İlk ayrılık bu ama çok uzun
Henüz çocuk yaşta düştüm gurbet ellere
Yaşamaktan çok acıları öğrendim
Diyar diyar sürüdü kaderim beni
Kalabalıklar içinde yalnızlığı öğrendim
Hangiyana bakınsam herkez yabancı
Binbir zorlukla dünyaya getirdin beni
Sütünle besleyip büyüttün annem
Önce öğrettin bana ayakta durmayı
Sonra elimden tutup yürüttün annem
Hastalandım hep gözümün içine baktın
Bu acı yazmakla bitmiyor canım.
Artık ben sensizim bunu anladım.
O büyük sevgiye sahip çıkmadım.
Sebebi söylenmez buna yanarım.
Seni ben kendime helal saymıştım.
Yıllardır hasretiyle yandığım dostumu şimdi
Buldum tüm dünyalar benimdir artık
Gül yüzünü gördüm sesini duydum
Bugün benim en mutlu günümdür artık
Kolay değil on iki yıldır göremiyordum
Bugün yarınım için ümitliyim ben
Kalbi kırık boynu bükük değilim artık
Kan ağladım yıllarca hep içim yandı
Acılarımı unuttum ben bu gün artık
Bırakmayın elimi birdaha sakın
Gidiyorum gurbet ele ama;
Sen arkamdan üzülme babam
Okumaya gidiyorum başka bir şey değilki
Sen her zaman arkamda dur babam
Yalnız kalmak değil ki korkum
Deresi yaylası topak taşı alma gaccığı
Kuşak yüzü gürleviği demirci oluğu merası
Akca gayası tozlucası gandağı bağları
Güzeldi köyümün özü sözü güzeldi
Güzeldi gıncırlak körebe yesir güzeldi
Minicik oyunlar oynattın bana.
Gözümde yaşlarla koştum hep sana.
Korudun, kolladın, gözettin beni.
Ne olur bırakma anam; ellerimi.
İnsanlar hep kolpa hep yalan-dolan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!