Sabahlarım, Şiiri - Abdulhamit Erkaner

Sabah vaktine az kalmıştı kalktım,
Penceremi açtım derinlere daldım,
Her kez uyurken bir ben mi kaldım,
Kendi kendime söylendim durdum,

Neden ? insanlık böylesine sessiz,
Düşünmüyor sonunu ! keyfini çatıyor,
Bedenlerini yaşama kendisini zincirlemiş,
Akılları durduran zehirli manaları içmiş,

Gölgesi kıyama kalmak istiyor,
Zincirlerin gölgesi engel ki bırakmıyor,
Etten Beyin ! Hak'kı tespih ediyor,
Üstüne siyahtan örtü çekilmiş ki akledemiyor,

Doğudan esen rüzgar esti yüzüme,
Beni tokatladı,kendine gel dercesine,
Öyle ya ! her kez işlediğinin hesabını,
Verecek Mahşer gününde Rab'bine,

Şimdi gir içeriye doğruca çeşmeye,
Abdest almalı hazırlık yapmalı,
Elleri yüzleri başları ayakları
Yıkamalı onun huzuruna çıkmalı
Gün aydınlanmadan secdeye varmalı,

Dünya evrende bir nokta,
Dev kayaların yanında bir karınca,
Dönüyor da dönüyor rota'sınca,
Surların çalınmasını bekliyor,
Vaat edilen kıyamet kopunca,
Düşünüyorum işte çıldırmışcasına,

Sabah oldu işte yine gün aydınlandı,
Zamanım aktı aklım mahzunlaştı,
Gösterilen rüyalarım böylesine yazdırdı,
Bir gün bensiz bedensiz sabah olacak,

Ama biliyorum ki bu insanlık yüzünden,
Çok fırtınalar afetler musibetler kopacak,
Çılgınca zehir akan nehirlerden,
Tevhid ehli ancak kendisini kurtaracak...