Sabahı beklediğim yerdeyim..

Yine kozmopolit çağrışımlar, akşamın finaline düşen günden süzülen yaşam kalıntıları.
Ayrıntılara gizlenen, çözümsüz yargılar.
Çocukluğumda saçak altına konulan kaplara biriken yağmur suları takılıp kalmış aklıma.
Her damla sesi, ruhumda melodik bir tını bırakmış.
Melankolik tavırlar ortaya koyarken kızıl ufka bıraktığım meraklı bakışlar.

Ben hiç büyümedim ki!
Sadece yüzümde çizgiler belirdi.
Çentik atarken hayat alnıma,
Kan tere batmış halimi pişiriyordum güneşin deli saatlerinde.
Baldıran çiçeklerinin güzelliğine aldanıp, kokladığım burnumun ucundaki kötü kokularda var hatırımda.
Mis kokulu gülleri nasıl suçlayabilirim ki,
Zehirli baldıran çiçeğinin ölüm saçan çilgınlığında.

Güneşi toprağın üzerinde titrerken gören gözlerimin feri çoktan yok olmuş ya,
Işte yavaş, yavaş öldüğümün kanıtı.
Aniden ölmez insan.
Yaşam diyetini ödetirken, ölümün kol gezdiği sokakların ürküsünde kaç kez ölümü hisseder insan.
Algının beyne attığı pıhtının içinde gizlidir anne şefkati ya, annenin şefkatine sığdırır ürkülerini insan.

Varlıkla yokluk arasında git gellerin tellerine bağlamıştır yaşam tınılarını.
Antik lir sesini işitir insan gaipten gelen seslerin duyumsamalarında.
Kaç ölümü gizler gökyüzü ki, mavinin aldatıcı tonunda.

Bir namlunun arpacığında gizlidir ölümün öznesi.
Bir vurulma anında, kaç hayal terk edip gider gözleri.
Yol ayrımları hep hüzünlüdür, koruk üzüm tadındadır dilden düşen belli belirsiz tümceler.

Şafak bir değerdir ya, seherden şafağa uzanan yolda, sabahın aldatıcı umududur güne başlamak.
Gün batımı hüzne boğar insanı ya,
İşte ben, hüzne gark olduğum saatteyim.
Ama, ama, umudun heyacanı çarpıtıyor kalbimi.
Sabahın aşkına müptela, gülümsediğim yerdeyim.
Açılsın perdeler, yıldız fallarından vaz geçtim.
Sabahı bekleyen akşamın finalindeyim.