Sabaha karşı sevdim. Şiiri - Gürsoy Solmaz

öyle dolmuştum ki efkar zirvede,
içimde sıkıntı kıvranıyordum...
ortalık alaca şafak zirede,
kendime hoyratça davranıyordum...
küllenen közlerde, sönmüş alevdim
karşımdaki gölge o sanıyordum
sabaha karşıydı ve onu gördüm...
Kendime üzüldüm,kendimi sevdim..

aslında o günün öğlen vaktınden,
güneşin battığı ana kadar ben,
düşündüm; nihayet gece yatarken,
onunla uyumuş ve donuyordum...
sönmeyen ateşte, yanan alevdim
Acıkmış sevdama aş banıyordum;
sabaha karşıydı yorganı sardım...
Kendime üzüldüm kendimi sevdim..