Sabaha Karşı Bir Şiir Düştü Denize

Uçları kafiyelere bağlanmış
Bir halatın omuzlarından düşürdüm sesini,
Annem babamı dövdü
Ben seni sevdim
Bir gece de üç buçuk kere...

Sabah beş kabuslarına
Ihlamur ısmarladım,
Meşe ağaçlarından sandallar inşa ettim
Kızıl nehirlere,
Biliyorum,
Bir sabah uyandığımda
Gözlerim kayık olacak
Sen uzaklara göçeceksin...

Bazen senden daha çok
Bir tabancaya ihtiyaç duyuyorum,
Duyduklarım bir susuşun iç sesi!
Virgüllerden arta kalan
Yarım nefeslik bir es,
Sigaramın dumanına saklanmış
Beş dakikalık oksijen...

Perdelerinin arkasına pusu kurmuş
Bir çift gözsün sen,
Komunist, anarşist
Dindar,
Tozlanmış tiyatro sahnesinin
İki yüzlü oyuncusu,
Seni öpmeye kalksam hatıra,
Seni bir koklasam defterin orta kısmına
Asılmış gül olursun,
Kururuz...

Ağ atmışken
Mutluluğun göğüs kafesine
Ağladım,
Keskin bir bıçak gibi sert yağdı yağmur
Kıştan çok hüzün vardı saçlarımda,
Ak, aka düştü,
Aka aka süzüldü boğazımdan
Dudağımın ısırıklığı,
Bir sessizlik
Bir çığlık...

Sabaha karşı bir şiir düştü denize
Cümlelerinden hasarlı,
Bir ölü,
Bir yaralı
İki heceli,
Hoş-çakal...