Sabaha Karsi Şiiri - Ro Tanzi

Sabaha karşı...
Jandarmaların ayak sesleriyle başlardı ürpemeler.
Baskınlar yiyordu içimizde gizli tuttuğumuz sevdalar.
Dayımın duvarda asılı kalan enson fotoğrafı,
Şafak baskınlarına teslim oluyordu
Son kalan emanetller bir bir yanıyordu sobalarda.
Birkez daha ölüyorlardı.

Nisan yağmurlarına amansız yakalınıyordu annem.
Romatizmalar salgıllıyordu elleri,
Parmak uçlarında can çekişiyordu cam keskini çocuklar.
Sokak aralarına dadanmış aykırı birlikler rajon keser devletin paralı zabıtlarına Vuruyordu yüzlerine kimliğine basılmış soğuk damga mührünü kıp kırmızı kesilirken direniyorlardı sokak aralarında.

O yıl beşikler hep boş sallanırdı ağıtlar eşliğinde.
Boş kalınıyordu ders sıraları, sokaklar, oyun alanları,
Boş sallanıyordu salınacaklar.
Yorgun düşüyordu uçurtmalar.
Gökyüzünü bir burukluk sarardı ağlar gibiydi.

Sınırlarımız tebeşir tozuyla sokak aralarına çizdiğimiz kadardı.
Bütün düşlerimiz sığıyordu oysa oyun oynadığımız o minicİk karelere. .
Ve.. Her seferinde panzerlerin üstünden geçtiği.
Yıkılıyordu düşlerimiz.
3 damla gözyaşı akıp kururdu göğüs kafesimde.
Kırbaç olur, şahlanırdı içimdeki deli taylar.
Dudak arasına sıkışan küfürlerim düğümlenirdi boğazımda
Bir bir avuçlarıma dolar, yüzüme çarpar ağlardım.

Çocuktum henüz 10 yaşında
Ahmet kaya şiirlerini dinliyecek kadar büyüktüm,
büyüktü sevdam...!
Çocuktum henüz 10 yaşında Sincar'ı Aydın'ı Apê Mûsa'yı anlıyacak kadar büyüktüm.
Büyüktü kavgam...!

Öylece bir sessizlik çökerdi yitik kentimin duvarlarına.
Ağıtlar yankılanırdı ezan sesleri eşliğinde.
Yerini selevatlara bırakırdı.
Artık bayraklar inmiyordu ,ezanlar dinmiyordu
Oluk oluk akarken çocuk kanları.
Artık ülkeyi bölmüyordu çocuklar..
Çocuktum hep 10 yaşında .