Sabaha Kadar Şiiri - Muzaffer Köndel

Sabaha Kadar

Söküp alsan göğsümden kalbimi, ellerine,
Sana olan sevdamı sorsan sabaha kadar.
Dağların arkasında öksüz bir nergis gibi,
Üşüyen bedenimi sarsan sabaha kadar.

Ben içmeyi bilmezdim, meyi aşkınla tattım,
Mutluluğu ararken hicrime, elem kattım,
Her gece şu gönlümde kaç meyhane kapattım?
Şişeleri, kadehi kırsan sabaha kadar.

Dile düşürüp beni âleme rezil ettin,
Temiz duygularımı bir nefeste kirlettin,
Bir gün gelecek diye yıllar yılı bekletin,
Dün gördüğüm rüyayı yorsan sabaha kadar.

Sen gidersen gönlüme bir daha güneş doğmaz,
Çatlayan topraklara bir damla yağmur yağmaz,
Bedenim deryalara, semalara da sığmaz,
Ne olur başucumda dursan sabaha kadar.

Dolaşıp diyar diyar rastlarsam izlerine,
Nasıl bakarım bilmem dostların yüzlerine,
Şu kederli başımı dayasam dizlerine,
Gözyaşın merhem diye sürsen sabaha kadar.