Sabah Yıldızı Şiiri - Suleyman Zorman

Ben sabah yıldızıyım,
toprağın üstünde en son kaybolan.
Güneş doğar, işçiler uyanır,
ben hâlâ sönmemek için beklerim.

Yüküm ağır,
köy yolları kadar taşlı,
çocukların umut dolu gözleri kadar ağır.
Dualarım içten,
toprağın dibinden çıkan buğday gibi,
suskun ama yaşamaya direnen.

Gecelerim uyku kaçırır bana,
rüzgârın inlediği yalnız tarlalar gibi;
ama sabahı beklerim,
güneşi beklerim,
kumral köy çocuklarının koştuğu yollar kadar.

Ve biz bekleriz,
dağlar gibi sessiz ama dirençli,
ellerimizde sabahın ışığı,
yüreklerimizde halkın umudu.

Hayat bekletir bizi,
bazen ıssız bir dağ kadar uzun;
ama biz hep sabah yıldızlarıyız,
en son sönen,
en çok bekleyen,
en çok uman.

Ve biliriz ki güneş doğar,
toprak uyanır,
ellerimiz tohum eker,
ve umut boy verir köyde, şehirde,
yeni bir günün direnişinde.